Choroba wieńcowa serca nazywana jest także też chorobą niedokrwienną serca. Jest to niestety dosyć powszechny zespół chorobowy. Choroba wieńcowa serca charakteryzuje się niedostatecznym ukrwieniem serca. W związku z tym dochodzi do niedostatecznego zaopatrzenia serca w tlen. Spowodowana jest znaczącym zwężeniem (a bywa, że i zamknięciem) światła tętnic wieńcowych, które odżywiają mięsień sercowy. Najbardziej typowy obraz kliniczny choroby wieńcowej serca to dławica piersiowa oraz zawał serca.
Przyczyną choroby wieńcowej jest najczęściej miażdżyca. U ludzi, którzy mają miażdżycę, w ścianie naczyń wieńcowych, a także w ścianach innych tętnic, tworzą się blaszki miażdżycowe. Ich obecność powoli prowadzi do zwężenia świata naczyń i ograniczenia dopływu krwi do serca.
Choroba wieńcowa serca prowadzi do stałej lub okresowej nierównowagi pomiędzy zapotrzebowaniem mięśnia sercowego na tlen oraz energię a możliwościami ich dostawy. Ten brak równowagi szczególnie wyraźnie widoczny jest się w czasie wysiłku fizycznego. Jest to spory problem, gdyż to właśnie ruch jest najlepszym lekarstwem na większość chorób serca.
Zwężone tętnice wieńcowe nie są w stanie sprostać zwiększonemu przez wysiłek zapotrzebowaniu. W związku z tym może dojść do niedotlenienia mięśnia sercowego. Również w stanach gorączkowych czy w nadczynności tarczycy może dojść do podobnej sytuacji.
Co ciekawe także zmniejszenie dostaw tlenu może doprowadzić do wystąpienia objawów choroby wieńcowej. Osoby, których dotyczy choroba wieńcowa serca odczuwają czasami bóle wieńcowe, gdy są wysoko w górach albo w czasie długotrwałego lotu samolotem.
Choroba wieńcowa serca jest bardzo częstym schorzeniem układu krążenia ludzi z krajów wysoko rozwiniętych, gdzie ludzie prowadzą siedzący tryb życia. Niestety zawał serca oraz śmierć sercowa są tam najczęstszymi przyczynami zgonów.
Mężczyźni, szczególnie w wieku 40-55 lat częściej niż osoby z innych grup demograficznych zapadają na chorobę wieńcową serca, gdyż to u nich najczęściej pojawiają się zmiany miażdżycowe.
